Μια από τις αγαπημένες μου σκηνές όλων (και πιστέψτε με είναι πολλές) των σειρών που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Μια σκηνή που φτάνει σε λυρικότητα το Twin Peaks του David Lynch. Μετά από 5 χρόνια και πολλά επισόδεια το Six feet under φτάνει στο τέλος του και καταφέρνει να με ικανοποιήσει απόλυτα σαν τηλεθεατή.
Κι ενώ ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στην σειρά έχει ήδη πεθάνει και το πνεύμα του συνεχίζει να υπάρχει σε μια άλλη διάσταση - το μεταφυσικό ήταν πάντα κυρίαρχο σημείο σε ολόκληρη την πορεία της σειράς που έτσι κι αλλιώς διαδραματίζεται κατα το μεγαλύτερο μέρος της σε ένα γραφείο κηδειών - βλέποντας σε ένα εκπληκτικό flash forward την συνέχεια στις ζωές των υπολοίπων πρωταγωνιστών και τον θάνατο όμως όλων τους, δύσκολα συγκρατώ το δάκρυ που ανεβαίνει στο μάτι μου. Δε μ'αρέσει να δακρύζω όταν παρακολουθώ ταινίες, πόσο μάλλον σειρές όσο και αν η νέα αμερικανική τηλεόραση είναι ο νέος κινηματογράφος του 2000.
Το Six feet under όμως κατάφερε σε αυτά τα τελευταία του 6 λεπτά να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι και να βυθιστώ στον μυστήριο και αινιγματικό κόσμο ανάμεσα στο ζωντανό και στο νεκρό του Alan Boll, του δημιουργού της σειράς.
Στην τηλεόραση αυτός είναι που έχει το πάνω χέρι, ο δημιουργός - ούτε ο σκηνοθέτης, ούτε ο σεναριογράφος - αυτοί απλά υπηρετούν το όραμα του δημιουργού.
Μετά από τις στιγμές που μου πρόσφερε αυτή η σειρά όλα αυτά τα χρόνια μπορώ τώρα να αφοσιωθώ στο νέο δημιούργημα του Boll, το εξίσου παράξενο και εθιστικό True Blood και να περιμένω για ένα τέλος εξίσου μεθιστικό και αναπάντεχο.
Κι ενώ ο αγαπημένος μου χαρακτήρας στην σειρά έχει ήδη πεθάνει και το πνεύμα του συνεχίζει να υπάρχει σε μια άλλη διάσταση - το μεταφυσικό ήταν πάντα κυρίαρχο σημείο σε ολόκληρη την πορεία της σειράς που έτσι κι αλλιώς διαδραματίζεται κατα το μεγαλύτερο μέρος της σε ένα γραφείο κηδειών - βλέποντας σε ένα εκπληκτικό flash forward την συνέχεια στις ζωές των υπολοίπων πρωταγωνιστών και τον θάνατο όμως όλων τους, δύσκολα συγκρατώ το δάκρυ που ανεβαίνει στο μάτι μου. Δε μ'αρέσει να δακρύζω όταν παρακολουθώ ταινίες, πόσο μάλλον σειρές όσο και αν η νέα αμερικανική τηλεόραση είναι ο νέος κινηματογράφος του 2000.
Το Six feet under όμως κατάφερε σε αυτά τα τελευταία του 6 λεπτά να με κάνει να σταματήσω να σκέφτομαι και να βυθιστώ στον μυστήριο και αινιγματικό κόσμο ανάμεσα στο ζωντανό και στο νεκρό του Alan Boll, του δημιουργού της σειράς.
Στην τηλεόραση αυτός είναι που έχει το πάνω χέρι, ο δημιουργός - ούτε ο σκηνοθέτης, ούτε ο σεναριογράφος - αυτοί απλά υπηρετούν το όραμα του δημιουργού.
Μετά από τις στιγμές που μου πρόσφερε αυτή η σειρά όλα αυτά τα χρόνια μπορώ τώρα να αφοσιωθώ στο νέο δημιούργημα του Boll, το εξίσου παράξενο και εθιστικό True Blood και να περιμένω για ένα τέλος εξίσου μεθιστικό και αναπάντεχο.
